The Conversation-en artikulu honetan igeriketa klaseak esperientzia positiboa eta traumarik gabea izatearen garrantzia azaltzen da igerian ikasten dutenentzat, batez ere haurtzaroan. Igeri egiten ikastea uraren segurtasunerako funtsezko trebetasuna bada ere, zenbait irakaskuntza-metodok beldurra eta higuina sor diezaiokete ingurune urtarrari, konfiantza eta gozamena sortu beharrean.

Identifikatutako arrisku nagusietako bat pertsonak estres- edo izu-egoeren eraginpean jartzen dituzten irakaskuntza-teknikak erabiltzea da, hala nola uretan modu malkartsuan murgiltzea edo prestatuta ez dauden ariketak egitera behartzea. Praktika horiek antsietatea, konfiantza galtzea eta ikasten jarraitzeari uko egitea eragin dezakete.

Artikuluak azpimarratzen du igeriketaren ikaskuntza erritmo indibidualarekiko errespetuan, giro segurua sortzean eta estrategia pedagogiko egokiak erabiltzean oinarritu behar dela. Eskolak progresiboak, ludikoak eta pertsona bakoitzaren beharretara egokituak izatea gomendatzen da, urarekiko konfiantza indartzeko, beldurra sortu beharrean.

Era berean, igeriketa irakasten dutenen trebakuntzaren garrantzia nabarmentzen da. Irakasleek prest egon behar dute laguntza emozionala eskaintzeko, segurtasuna sustatzeko eta ikasteko metodo egokiak erabiltzeko. Era berean, ondo gainbegiratutako eta diseinatutako espazioak izateko beharra azpimarratzen da, igerian ikasten dutenen segurtasuna bermatzeko.

Azkenik, artikuluak ondorioztatzen du errespetuzko eta ondo orientatutako irakaskuntzak, ikaskuntza errazteaz gain, igeriketa jarduera atsegina eta uretan istripuak prebenitzeko funtsezko tresna izan dadin ere laguntzen duela.